„მკვდარი სამყაროს იდუმალ სივრცეებში სიცოცხლის ერთადერთი ნიშანწყალი უმწეო მოგზაურია.უსასრულო მდუმარებაში იგი გრძნობს თავის კადნიერებას და შიშისაგან ცახცახებს,იცის,რომ აქ მატლივით პატარა და უსუსურია.

„ყველაფერი ჩემთვის არსებობს ამქვეყნად და ეს ქვეყანაც ჩემთვის გაუჩენიათ.გამიგონეთ,ჩემო მეგობარო,მე მწამს კიდევ ის,რომ შეიძლება ადამიანმა კარგად მოჭამოს ეს წუთისოფელი.ეს ყველაზე საუკეთესო რწმენაა,რადგან ეს რწმენა რომ არა ჰქონდეს ადამიანს,სულაც ჩაიქნევდა ხელს ცხოვრებაზე და იძულებული გახდებოდა,თავი მოეწამლა.

„ – მოკვეთილად მიმაჩნია ის ადამიანი, ვისაც კანონი არ იცავს! მე კი კანონი მჭირდება, რათა გულარხეინად ვეწეოდე ჩემს მშვიდობიან საქმიანობას. სწორედ ამას მოვითხოვ, ჩემსას ნუ დამიკარგავენ,

“ყველა მოკვდავი ერთ ტყავში ვიბადებით,მაგრამ სანამ გავიზრდებოდეთ,ბედისწერა თავისდა გასართობად ისეთნაირად და იმდენნაირად გვცვლის,თითქოს ცვილისა ვიყოთ და მერე სხვადასხვა გზით გვაგზავნის ერთი დასასრულისკენ – სიკვდილისაკენ:

“ხელს ნუ ახლებთ ჩემს სულის სიმშვიდეს,ჩემს მყუდროებას! ის ჩემია,მე მეკუთვნის.მე მეკუთვნის მანამ,სანამ… ჟამი დაჰკრავს!..”

“ალბათ არაერთხელ შეგინიშნავთ,რომ მეტად გაბედული ადამიანის ცხოვრებაშიც კი ხანდახან დგება საბედისწერო ჟამი,როდესაც შეუძლებელია ბრძოლა და მაშინ სიკვდილზე ფიქრი შვებად ევლინება კაცს.

“არაფერი არ უნდა მიიღო სერიოზულად.ბოლოს და ბოლოს,ასე ცხოვრება ხომ უფრო იოლია.უნდა იცოდე,რომ ყველაფერს ერთი ფასი აქვს,რომ გამარჯვება თუ დამარცხება,სიკეთე თუ ბოროტება,