“ყველაფერზე უცნაური ისაა,ხანდახან ქვეყნის მოწესრიგებას რომ აპირებთ,ვის არ გადასწვდებით ლაპარაკში,ვიღას არ გაკრავთ კბილს.მთელი კაცობრიობის გამოსწორებას აპირებთ ხოლმე,გარდა ერთადერთი ადამიანისა – საკუთარ თავს არ ათვლით იმ ლეგიონში.

„ – გწამს ღმერთი, მამა? ეგ არ ვიცოდი.

“როცა რაიმეს აკეთებ, წინასწარ დაფიქრდი ხოლმე,ამ შენი მოქმედებით იმაზე მეტად ხომ არავის უშავებ რამეს, ვიდრე ეს აუცილებელია”.

„აბა დააკვირდით ცხოვრებას: ძლიერთა თავხედობა და უქმად ყოფნა, უძლურთა უმეცრება და პირუტყვობა. ირგვლივ აუტანელი სიღატაკე, სივიწროვე, გადაგვარება, ლოთობა, პირმოთნეობა, მატყუვრობა…

„პატივმოყვარე კაცს,ვისაც სურს,რომ მის ლაპარაკს ბრბომ ყური უგდოს,იმის თავიც უნდა ჰქონდეს,რომ ხალხი უხეშად გადაქელოს,ირგვლივ მყოფი მიჭყლიტ-მოჭყლიტოს,იდაყვებით გზა გაიკაფოს და მანამდის იფოფხოს ზევით-ზევით,სანამ ყველას ზემოდან არ მოექცევა.

„რა გვაჩქარებს, სული რატომ გვისწრებს წინ?! ჩვენ ბოლოს და ბოლოს რამდენიმე წლის, დღის, წუთის, წამის შემდეგ ვეზიარებით საიდუმლოს, მაგრამ როდის,რომელი უსაზღვროობის უკან უნდა გაარკვიოს ჭეშმარიტება კაცობრიობამ,

„რა ბედენაა სიცოცხლის სილამაზე,თუ მისთვის ჩვენ ანგარიშის გასწორება წამებითა და სისხლიანი ცრემლებით გვიხდება?”