” – ჩემო კარგო,კალიგულას იმედის მოსპობა რომ არ მოენდომებინა,ყოველვარ მხეცობას აპატიებდნენ.სწორედ ეს ვერ აპატიეს და ხმლებით აჩეხეს”.

“ადამიანის ცხოვრება ისე ხანმოკლეა,რომ სხვისი შეცდომების ტვირთად აკიდება რაღა საჭიროა? ყველა თავისი სურვილის მიხედვით ცხოვრობს და თავის ვალს თვითონვე იხდის.სავალალო და სამწუხარო მხოლოდ ის არის,რომ ადამიანს ერთი შეცდომის გამო ასე დაუსრულებლად სთხოვენ პასუხს და ანგარიშს უსწორებენ.თვით ბედისწერა ადამიანთან ანგარიშის გასწორების დროს არასოდეს მას ვალმოხდილად არ თვლის.

“აქამდე მეგონა, რო ყველა კეთილი და ჭკვიანი იყო, ადამიანების განსხვავება არ შემეძლო, ყველა მიყვარდა, რადგან მეგონა, ყველას ყველა უყვარდა; ყველას ვუჯერებდი, რადგან მწამდა, ყველა კეთილი და გონიერი იყო. მეგონა, ბოროტებს, შურიანებს, ხარბებს, ძუნწებს, პატივმოყვარეებს, სხვადასხვა ყაიდის სულელებს მხოლოდ ოდესღაც ეცხოვრათ ქვეყნად და გადაშენებულიყვნენ; 

„შეცდომები დაუშვიო”, – რომ არ ვცდებოდე, აღარც ვიარსებებდი. ღმერთი იმიტომ აღარ არსებობს, რომ არაფერში არ ცდებოდა, ადამიანებს იმიტომ შეეპარათ ეჭვი მის არსებობაში. შეცდომების ჩამდენ ღმერთს, ყოვლისშემძლეს, მაგრამ ადამიანურს, ალბათ, დღესაც იწამებდა ყველა ჩვენგანი. „შეცდომები დაუშვიო”, ვითომ დაბადებულიყოს ვინმე და უშეცდომოდ ეცხოვროს”.

“ოღონდ ძალი მოიპოვე,ან ფულისა,ან მთავრობის გამავლობისა და მაშინ,რაც უნდა მოიმოქმედო,შენს ნამოქმედარს უსამართლობის კვალი არ დააჩნდება.თურმე ცოდვა და მადლი დაჩაგრულებისა,ღარიბებისა და უღონოებისათვის ყოფილა მოგონილი იმ განზრახვით,

“ყველაზე დიდი ღალატი, რაც წარსულმა იცის, ოცდაათ ვერცხლად შეფასდა. მაგრამ მოღალატემ თავი ჩამოიხრჩო”. 

„ – გაიგე, ქალო, ჭელიძეების გოგო რომ გალოთებულა? – ჰკითხა თმადაუვარცხნელმა, ბამბაზიისხალათიანმა დედაკაცმა მეზობლის ქალს, რომელიც ხის საერთო აივანზე სარეცხს ფენდა.