“ვგრძნობ ძალიან ცუდათ ვარ,არ მცილდება ნახველში სისხლი.უსაშველო ხველა,ვიხრჩვები.რა კარგია კაცი რომ დიდი სიცხით არის ავად,გრძნობა ეკარგება და კვდება.რა ცუდია,როცა ყველაფერი გტკივა,დადიხარ და არ კვდები.

“ცდა იმისა,რომ მონობის ბორკილებს სხვები მიაჩვიოთ,ნიშნავს თქვენივე ხელებისა და ფეხებისათვის გაამზადოთ ბორკილები.როცა შეეჩვევით ფეხქვეშ გათელოთ სხვა ადამიანების უფლება,ამით საკუთარ თავისუფლებას დაკარგავათ და თქვენივე წრის წარმომადგენელი ვერაგი ტირანის სასურველი ქვეშევრდომი გახდებით.ნება მიბოძეთ,გითხრათ,რომ ამას გიმზადებთ ისტორიის ლოგიკა”.

“მე მიყვარს ყველა კაცი,როგორც ჩემი ძმები,იმიტომ რომ მაცხოვარმა იხსნა ისინი.მე მიყვარს სიღატაკე,იმიტომ რომ მას უყვარს იგი.მე მიყვარს სიმდიდრე,იმიტომ რომ საშუალებას გვაძლევს გავიკითხოთ უპოვარნი.მე ყველას ერთგული ვარ და ჩემს ბოროტისმყოფელს ბოროტებითვე არ მივაგებ სანაცვლოს…

“ვიცი,რომ ბედმა გამიღიმა,დრო და გარემოება მანებივრებდა.მთელმა ქვეყანამ შემიყვარა.ზოგს ვძულდი კიდეც.დიახ,ბევრი სიტკბო მარგუნა ცხოვრებამ და ცოტაოდენი სიმწარეც.რა მუხანათიც არ უნდა ყოფილიყო ჩემი ბედი,მჯერა,რომ ბედიცა და უბედობაც შემთხვევით ქარს მიაქვს და მოაქვს,

“იესო ქრისტე ცოფიან ძაღლს არ დაემალა და მთვრალ კაცს დაემალაო”.

“მაკვირვებს ჩემი ბედი,ჩემი მდგომარეობა ქართველ საზოგადოებაში: გარეგანი პატივისცემა დიდი,ხოლო საქმით კი – არაფერი.გინდ მე ვყოფილვარ,გინდა ქუჩა-ქუჩა მაწანწალა ძაღლი.ძაღლს ან კი რა უჭირს,იმას პურის ნატეხს,ძვალს მაინც ვინმე გადაუგდებს,მე კი თუ ვითხოვე რამ,მომთავაზებენ ქვას პურად და ნაცარს თვალებში შესაყრელად.