“თუ ადამიანი ცხოვრების ორომტრიალს,ამ განსაცვიფრებელ უძირო სასწაულს აკვირდება,რომელიც განუზომელი ტანჯვა-ვაებით და დაულეველი სიხარულითა და სიამითაა სავსე,ვერ შეძლებს სახეზე შუშის ნიღაბი ჩამოიფაროს და თავი აარიდოს სულის შემხუთავ ჰაერს,რომელიც მთელ დედამიწაზე გაბნეულა,

“მე ამ წერილს ვწერ რიგით ქენეთ შედრიკს,ოცი წლისას,მაცხოვრებელს დასავლეთ ვირჯინიაში,პირველ ამერიკელ ჯარისკაცს,რომელიც კორეაში დაიღუპა,სადაც იგი პრეზიდენტ ტრუმენის ბრძანებით გაიგზავნა.

„ქართველებს ხშირად, ძალიან ხშირად და ხანგრძლივად, ხანგრძლივად და საბედისწეროდ, ავიწყდებათ, რომ ქართული მიწის საკითხი უწინარეს ყოვლისა სწორედ პოლიტიკური შინაარსითაა დატვირთული; ხოლო „პოლიტიკური” ამ შემთხვევაში ერის ეროვნული ყოფნა-არყოფნის საკითხს გულისხმობს.

როდესაც გენიალური ფრანგი მწერალი და ევროპულ ლიტერატურაში რეალიზმის ერთ-ერთი ფუძემდებელი – ონორე დე ბალზაკი კვდებოდა,მის სარეცელთან ასევე გენიალური ფრანგი მწერალი და მომაკვდავის მეგობარი – ვიქტორ-მარი ჰიუგო იმყოფებოდა.

“წინათ ხშირად მიფიქრია,რა არის ადამიანის არსებობის საწყისთა საწყისი? ბავშვისათვის ალბათ დედაა.ზოგისათვის – სიყვარული,სხვათათვის – ფული,სახელი,სიმდიდრე,ფუფუნება (ალბათ არიან ასეთებიც),ჩემთვის – მამულიშვილობა,

“…დედაკაცის მდგომარეობის ისტორიას რომ თვალი გადავავლოთ,ნათლად დავინახავთ,რომ დღემდის მიზეზი დედაკაცის დაბეჩავებისა იყო უფლება ძლიერისა.ძლიერის უფლება არც დღეს მოსპობილა და არც ამ ახლო მომავალში მოისპობა.მაგრამ ის კი ცხადია,რომ თანდათან სამართლიანობა ამარცხებს ძალის უფლებას და, იმედია,ერთ დროს სრულიად მოსპობს მას”.

“მე ვარ აღზრდილი ხალხში,შობილი იქ,სადაც ყმა და მონა ძველთაგანვე სამარცხვინოდ ყოფილა,სადაც სიტყვას “ბატონ-ყმობა” ადგილი არასოდეს ჰქონია და სადაც კაცს პატივისცემა მხოლოდ პირადის ღირსებით შესძლებია.