“მართლაც ჩვენ,ქართველები,ისე პატარა ხალხი ვართ,რომ ყველანი – ასე ვთქვათ – ერთმანეთს ვიცნობთ პირადად.ისე ახლოსა და ისე ხშირად ვხედავთ ერთმანეთს,რომ დაწვრილებით ვიცით ერთმანეთის ავი და კარგი,

“ვწევარ თუ ვდგავარ,ვზივარ თუ დავდივარ,დღეა თუ ღამეა,თვით ძილშიაც კი,ვიღაცებს ვეკამათები ჩემი ქვეყნისა და ხალხის ავ-კარგზე.აი,რა არის მიზეზი,რომ ცოტას ვწერ.აი,რა არის მიზეზი,რომ საშინლად ვიღლები.ეს იქნება მიზეზი ჩემი აღსასრულისაც.სადღაც უთუოდ გასკდება გული”.

“იქ ვინ ნახა თავისუფლება,საცა მე ჩემს დედაენაზე ლაპარაკს მიშლიან: არც მასწავლიან,არც მაუბნებენ,არც მამღერებენ,არც მაგალობებენ?! რა გული უნდა მქონდეს მაშინ? რას უნდა ვგრძნობდე?! – სხვას არაფერს,გარდა ზიზღისა,მძულვარებისა.

“შეყვარებულები უნდა ემსგავსონ აჩრდილებს,რომ სხეულით ერთმანეთი არ დააძიმონ.შეყვარებულები უნდა ემსგავსონ ფრინველებს,რომლებიც მიფრინავენ და მოფრინავენ და ვერავინ მოსთხოვთ,რომ ერთ ადგილზე ებან”.

„მსოფლიოში არსებობს ორი სახის მელანქოლია: დასავლურ-ევროპული ამერიკულითურთ და საბჭოური.იქით სატირა მთლიანად შესცვალა უაზრო ანგლობამ,უშტრიხო ხუმრობამ და უგრძნობო აზრმა,სადაც ყოველ ფეხის ნაბიჯზე სრულიად დაუფარავად იპარება საშინელი სიცარიელე,დაღლილობა,უმწეობა,

„ნებისმიერი სახის დაძალება მხოლოდ იმას მოიტანს, რომ წამოწყება წარუმატებლად დასრულდება”.