„სიმდიდრე თავისთავად დიდი სიკეთეა და გასაკიცხი და დასაცინი სულაც არ არის. გასაკიცხი უშრომლად,უპატიოსნოდ,სხვისთვის წაგლეჯით მოხვეჭილი სიმდიდრეა; და დასაცინიც მხოლოდ მაშინ შეიძლება გახდეს სიმდიდრის მფლობელი,

„ადამიანი სიბნელიდან მოდის და სიბნელეში ქრება. ეს ძველი ჭეშმარიტებაა,მაგრამ მაინც არ იცის,რა ამბავია მის თავს. სიბნელიდან სიბნელემდე იმდენად პატარა გზაა,ვერ ასწრებს ამდენის გაგებას,ვერც უნდა გაიგოს.

„ადამიანის ბუნება საფუძვლიანად ვერც ერთ ასაკს ვერ ეგუება,შემდეგი,უფრო ზემო საფეხური მიაჩნია სრულყოფილად და ამიტომაც დაუნანებლად,უკეთესობის იმედით გადადის ერთი ასაკიდან მეორეში,სანამ ბოლო საფეხურს მიაღწევდეს,რომელსაც სიბერე ჰქვია,რომლის იქითაც აღარაფერი აღარაა,

„ცუდია,სიკვდილი რომ სანატრელი გაგიხდება კაცს. არა, მაინც ვერ ვამბობ ზუსტად. ცუდია,როცა მკვდარი ხარ და არკი იცი. რაც მთავარია,სხვამაც არ იცის,მკვდარი ხარ თუ რა ხარ. აღარავის ახსოვს, აღარავინ იცის შენი ვინაობა. კაცი ჯერ თავს უკვდება,მაგრამ საბოლოოდ,სამუდამოდ მაშინ კვდება,როცა ყველა დაივიწყებს,როცა ყველასთვის სულერთია,მკვდარია თუ ცოცხალი.

„ადამიანი გაცილებით უფრო ჭკვიანია,ვიდრე მისი ტყიური ძმები; მაგრამ მისი ჭკუა სხვა ბუნებისა როდია.ის ყველას მეტობს,თუმცა არაფერს შეიცავს ისეთს,რაც დანარჩენებს არ გააჩნიათ.ანკი სხვათაგან როგორ გამოვწყვიტოთ,როცა ისიც სხვასავით იძულებულია შთანთქას ცოცხალი არსებანი,თავი რომ დაირჩინოს; მკვლელობის კანონს ისიც მონებს და ისიც სისხლისმსმელ მტარვალად ქცეულა.

„სისულელე იქნება,თუ ავღნიშნავთ,რომ ქვეყანაზე ცხოვრება უფრო უკეთესი გახდა,ვიდრე წარსულში იყო,ხოლო ადამიანთა უმეტესობის ხვედრი,რაც უნდა ცუდი იყოს,მაინც წინანდელივით საშინელი არ არის.

„ამდენ ვერაგობას რომ ვხედავ ზემოთ და ქვემოთ,ამდენ დაკნინებას,ამდენ სიძუნწეს,ამდენ ფარისევლობას,ამდენ გაჭირვებას ზეცისას და ქვეყნისას,

„ბილწი რამ არის – წარმატება.ბილწი იმით არის,რომ ყალბი მსგავსება აქვს ღირსებასთან და მით ატყუებს ხალხს.ბრბოსათვის წარმატებას იგივე აზრი აქვს,რაიც ჭეშმარიტ ღირსებას.წარმატება იმდენად ემსგავსება ნიჭს,რომ ისტორიასაც კი ატყუებს.

„უკეთუ თავაზიანადაც ითვლება ფუჭი ლაქლაქით ყველას დარეტიანება,უფრო მეტ ზრდილობად მიმაჩნია სხვებს ვაცალო ლაპარაკი,ყურადღებით ვისმინო მათი სიტყვები და არა ჩემი საკუთარი ყბედობა,

არსებობენ ადამიანები,რომელნიც დაავადებულნი არიან პოლიტიკური მოღვაწეობის მოთხოვნილებით და ამის შესაძლებლობა კი არ მოეპოვებათ თავიანთი კაბინეტების ოთხკედელში,ან ოჯახურ ცხოვრებაში.ისინი ვერ იტანენ მარტოობას,