იოსებ გრიშაშვილი – “ჩემს დანიშნულს”

მაგრამ როცა დავბერდებით,მოვხუცდებით,შევირხევით,

როცა წარსულს მოვიგონებთ ჩიფჩიფით და თავის ქნევით

“ცხოვრებისეული ფრაზეოლოგია”

1. “არავითარი დიპლომატია არაა საჭირო,თუკი პირდაპირ შეიძლება ითქვას: “არ ვარგა”.

უაილდ გრეივს პენფილდის ნაწარმოებიდან – “ჩირაღდანი”

“კაცს შეუძლია,ანაქსიმანდრესა და სოკრატეს გაუტოლდეს ფილოსოფიის ცოდნით.შესაძლოა,პითაგორესაც აჯობოს მათემატიკაში,სამკურნალო საქმეში ალკმეონე ჩამოიტოვოს უკან,მაგრამ,სულ ერთია,მაინც ვერაფერს გაიგებს ქალებისას”.

ონორე დე ბალზაკის რომანიდან – “მამა გორიო”

“დაუჯერე ყოველივე სიგლახეს,რასაც საზოგადოებაზე გეტყვიან.იუვენალი აღარ არის,რომ ამ საზოგადოების მოოქროული და ძვირფასი ქვებით მოჭედილი საზიზღრობის დახატვა შეეძლოს”. 

ოტია იოსელიანის ავტობიოგრაფიული ნოველიდან – „საით გავიქეცი და სად წავიქეცი”

„შენ სიყვარული კი არა ალქაჯი უნდა გერქვას, იუდა, სატანა, ჯოჯოხეთი და გეჰენია. რაღაცა რავა ვერ უნდა შეიგნო და ვერ უნდა დაინახო. ასე ხანძარივით რავა უნდა წაეკიდო ხეს და ქვას, ალვას და ბალახს, ვარდს და ეკალ-ბარდს, მუხას და ქაცვის ჩირგვს.

იოსებ გრიშაშვილი – “ჩემს გველს”

მახსოვს,ნიავს ღრმად ეძინა ზღვის ოქროსფერ სარეცელზე,

მახსოვს,ქარმა ქაცვ-ეკალი გადააჭდო ბუჩქნარს ყელზე;

გუსტავ ფლობერი წერდა…

“თუ გამოცდილებას დავუჯერებთ,მე მგონია რომ მმართველობის არც ერთი ფორმა კარგს არაფერს შეიცავს; ორლეანიზმი,რესპუბლიკა,იმპერია აღარაფერს არ ეუბნება არც გონებასა და არც გულს,რადგან თითოეულ ამ კოლოფში ჩადებულია უაღრესად წინააღმდეგობრივი იდეები.ყველა დროშა ისე გათხუპნულია სისხლითა და ნეხვით,რომ დროა სულაც უარი ვთქვათ მათზე.კმარა სიტყვები.ძირს სიმბოლოები და ფეტიშები!”

შტეფან ცვაიგის ნოველებიდან…

“საჭიროა მოხუცდე,რათა გაიგო,რომ ალბათ სწორედ ესაა ყველაზე უკეთილშობილესი რამ,რასაც კი ცხოვრება იძლევა და რაც სიჭაბუკის უპირატესობას წარმოადგენს”. – (ზაფხულის ნოველა)

იცით თუ არა,რომ

1. გარდაცვლილ ხანდაზმულ ქალზე სიტყვის წარმოთქმა რომში ძველთაგანვე მიღებული და საქებარი საქციელი იყო,მაგრამ ახალგაზრდა ქალებისადმი ასეთი პატივი საერთოდ არ არსებობდა.

“სუხიშვილები” – (ეპიზოდები)

ქართული ეროვნული ბალეტის – “სუხიშვილები”-ს განუმეორებელმა კონცერტმა იმდენად მოაჯადოვა ბელგიური პუბლლიკა,რომ კონცერტის დასრულებისთანავე ერთ-ერთმა დამსწრემ აღტაცება ვერ დამალა და ანსამბლის წევრებს საჯაროდ შემდეგი სტყვებით მიმართა: