“ჩვენი მამული გიყვარდესო, – აი,რით ამპარტავნობს დღეს ჩვენებური კაცი.ეს სწორედ იმას ჰგავს,ამპარტავნობა იმით,რომ დავიწყო – წმინდა ჰაერი მიყვარს,ან პური,ან წყალი მეთქი.ვის არ უყვარს თავისი მამული? სად მოიძებნება იმისთანა ქმნილება,რომელსაც დაბადებიდანვე თანდაყოლილი არ ჰქონდეს ამისთანა გრძნობა?

“სიხარული ბრწყინავს თვალთა შინა მისთა. – იგი განიღიმავს მსგავსად გაზაფხულის დილისა. – ბრტყელსა შუბლსა მისსა გამოიხატების სულიერი სიმშვიდე და განსვენებულება. – დაუჭკნობარნი ვარდნი და ზამბახნი ჰყვავიან მის ღაწვთა ზედა. – ახოვნება მისი ემსგავსების სწორესა შტოსა ნარნარის ნარგიზისასა. – ცელქნი ნიავნი გარემო შეფრფინვიან მას,შემოსენ ლბილსა,სპეტაკსა სამოსსა და მასზედა აღქრფვევენ განშლილთა თმათა მისთა.

“ოჰ! რა შავის ფიქრების კაცი გახლდათ ეს ახირებული,დაუდგრომელი მსახური აპოლონისა!… ცხოვრება მისთვის მთლად ერთად ერთს საწამლავის ფიალას წარმოადგენდა:

“ზოგს ენა – ნაჭერი ხორცისა პირსა შინა ჰგონია.მე ამას გამოუცდელ ყრმათათვის ვამბობ,თვარა სხვებმა გამოცდილებით იციან,რომ – ენა ჩემი მტერ ჩემდა არს… 

“ალფრედ ნობელის ანდერძი ხუთშაბათ საღამოს,1896 წლის 31 დეკემბერს გაიხსნა და ეს ჩვენი ქვეყნის კულტურის ისტორიაში უდიდესი მოვლენაა”…

“დოგენს ნეიჰეტერი”