„უფულო კაცი უხელფეხოზე უარესია, ძაღლად არავინ აგდებს – არც მტერი და არც მოყვარე”.

„ – პატრონს ისე უნდა მოექცე ყოლიფერში, რომე არ იფიქროს ჩემზე ძლიერია, ჩემზე მარჯვეა ან ჩემზე ჭკვიანიაო. მაგას რომ იფიქრებს ბატონი, იგი ყოველთვის დაჩაგრავს ყმას”.

„ – ჰაი დედასა! რაოდენ მრუდეა და დახლართული ზოგი ქართველი შრომისა და ჯაფის დროს და რაოდენ სწორდება იგი სამშობლოსა და მამულის გადასარჩენად”.

„ქართლი და კახეთი ვის გაუყვია, თუ არა მტერსა ჩვენსა”.

„ – ყველა სიყვარულს თავისი ადგილი აქვს: დედას – დედისა, ცოლს – ცოლისა, შვილს – შვილისა და ქალს…

„დედაშვილური სიყვარულის მოშურნეობა როგორ შეიძლება, სადა თქმულა, სად გაგონილა!”

„ – ამხანაგობა და მეგობრობა სულაც არ ნიშნავს გვერდით ყოფნას. მე შეიძლება წლების განმავლობაში ყოველდღიურად ათ-ათი საათი ვხვდებოდე ჩემს თანამოაზრე ადამიანს და

„ხდება ხოლმე ისეც, როცა ერთმა თუ გაიწია, სხვებიც ცხვარივით უკან მიჰყვებიან დაუფიქრებლად, უანგარიშოდ, არას დაგიდევენ, საით და რისთვის მიდიან”. – (რაღა გამიხარია!)

„ – მე პოლიტეკონომია რომ ჩავაბარე, კაი გოჭი, ინდოური და სხვა მისთანები მივართვი ლექტორს. მე ვიცი ჩემი პრინციპი – არ წაგართმევ,

„ყველა კაცს თავისი აკვიატებული ახირება აქვს, ძმას – ძმისა, რძალს – რძლისა”.