Tag Archives: ლიტერატურა
ივან ოლბრახტი – „რა არის სამშობლო?”
„ – აბა, თქვენ… თქვენ ისეთი საზრიანი სახე გაქვთ. რა გქვიათ?
ამონარიდი სერგი ჭილაიას რომანიდან – „შვილები”
„ – რას ნიშნავს, მეგობრები? ესე იგი, მე შენი ხასა ვიყო? – ეს ისე გულდამწვარმა თქვა ძაბულიმ, რომ თავი ვერ შეიკავა და ქვითინი აუვარდა.
ამონარიდი ჟიულ ვერნის რომანიდან – „ოთხმოცი ათასი კილომეტრი წყალქვეშ”
„ზღვა ყველაფერია. იგი დედამიწის ზურგის შვიდ მეათედს ფარავს. მისი ანაორთქლი გრილი და მაცოცხლებელია. მის ვეებერთელა უდაბნოში ადამიანი მარტოობას არ განიცდის,
ამონარიდები ჰარუკი მურაკამის რომანიდან – „ნადირობა ცხვრებზე”
„არის ქვეყნად ამგვარი ფული. შენახვა გეზიზღება და ხარჯავ, თან საკუთარი თავიც გძულს.
ამონარიდები ირვინგ სტოუნის ბიოგრაფიული რომანიდან – „წყურვილი სიცოცხლისა”
„ – მითხარი, განა ფული არ ხდის ადამიანს ცხოველად?
- დიახ. სწორედ ისევე, როგორც უფულობა”.
„ამონარიდები ლიტერატურული ნაწარმოებებიდან”
„დღეს ერთი, ხვალ სხვა, საბოლოოდ კი ყველანი ჩრდილად იქცევიან. უმჯობესია, ვაჟკაცურად დასტოვო საწუთრო და ვნებით გულაღზნებული წახვიდე იმქვეყნად, ვიდრე წლიდან წლამდე საწყალობლად დაჩაჩანაკდე”. – ჯეიმზ ჯოისი (მიცვალებულნი)
ამონარიდი პროსპერ მერიმეს მოთხრობიდან – „ეტრუსკული ლარნაკი”
„მე რომ კუზიანი ვყოფილიყავი, ამისათვის თავს არ მოვიკლავდი და მშვენიერთა გულების დაპყრობის იმედს არ გადავიწყვეტდი. ჯერ ერთი. მე მხოლოდ ორი ჯურის ქალებს მივმართავდი; ან ისეთებს, რომელნიც ბუნებით მგრძნობიარენი და გულჩვილნი არიან, ან ისეთებს (და მათი რიცხვი დიდია), რომლებსაც ორიგინალობის პრეტენზია აქვთ.
ამონარიდები ჯეიმზ ჯოისის რომანიდან – „ულისე”
„საკუთარ არსებაში დავიარებით და ვხდებით ყაჩაღებს, მოჩვენებებს, გოლიათებს, ბებრებს, ყმაწვილებს, ცოლებს, ქვრივებს, რაყიფ ძმებს. მაგრამ ისევ და ისევ, მუდამ საკუთარ თავს ვხვდებით”.
ამონარიდი ირვინგ სტოუნის ბიოგრაფიული რომანიდან – „წყურვილი სიცოცხლისა”
„ – მუშაობა? ფუი, რა სისულელეა! რა ფასი აქვს ჩემს ნახატებს? ვის სჭირდება? ვინ იყიდის მათ? ან ვინ იქნება, რომ ერთი გამამხნევებელი სიტყვა მაინც წამოსცდეს, მითხრას, მშვენივრად დაგინახავს ბუნება და ლამაზად გადმოგიხატავსო!
ამონარიდები ჩარლზ დიკენსის რომანიდან – „პიკვიკის კლუბის ჩანაწერები”
„უსიტყვო შემოხედვა, იმის შეგრძნება, რომ გაგაჩნია თუნდაც ერთი ადამიანის თანაგრძნობა, როდესაც ყველამ მიგატოვა, წარმოადგენს ღერძს, დასაყრდენს, ნუგეშს – დიდ უბედურებაში, რომელსაც ვერავითარი განძი ვერ გამოისყიდის”.