Tag Archives: ლიტერატურა
პიერ-ჟან დე ბერანჟეს შესახებ…
ბურჟუაზიულ ოჯახში დაბადებული დიდი ფრანგი პოეტი და სატირული შინაარსის მქონე პოლიტიკური პამფლეტების ავტორი - პიერ-ჟან დე ბერანჟე (1780-1857 წლები),იმთავითვე დაინტერესებული გახლდათ ქვეყანაში მიმდინარე პოლიტიკური პროცესებით.
ამონარიდები თამაზ ჭილაძის რომანიდან – “კაქტუსის ბაღი”
” – რატომ არის,რომ სამუდამო სიკვდილისთვის მარტო ადამიანი გაწირა ღმერთმა? ბუნებაში ხომ ყველაფერი დროებით კვდება – ფოთოლი იქნება ის,თევზი თუ ჩიტი.იმიტომ,რომ არც ფოთოლმა,არც თევზმა და არც ჩიტმა არ იციან თავიანთი ფოთლობის,თევზობისა და ჩიტობის ამბავი.არ იციან,რას წარმოადგენენ.მარტო ადამიანმა იცის ეს და ამიტომაც კვდება,სამუდამოდ…”
მიგელ დე სერვანტეს საავედრას რომანიდან – “დონ კიხოტი”
“თუ გინდა იმ ხალხის გული მოინადირო,ვისი ბედ-იღბალიც შენ გაბარია,სხვათა შორის,ორი რამ უნდა გახსოვდეს: ჯერ ერთი,ყველას მიმართ ალერსიანი უნდა იყო და მეორეც,ეცადე,მაგ შენს კუნძულზე სურსათ-სანოვაგე ბლომად იქონიო,რადგან არაფერი ისე სასტიკად არ ამქისებს და ამძვინვარებს ღატაკთა გულს,როგორც შიმშილი და სიძვირე.
მიგელ დე სერვანტეს საავედრას შედევრიდან – “დონ კიხოტი”
“გახსოვდეს,სანჩო,თუ სიქველის გზას აირჩევ და ქველმოქმედებას დაისახავ ცხოვრების მიზნად,შურის თვალით აღარ დაუწყებ ყურებას იმათ,ვისაც წინაპრებად მეფეები და მთავრები ჰყავს,რადგანაც გვარიშვილობა მემკვიდრეობითია,სიქველე კი – შეძენილი და მას თავისთავადი ღირებულება აქვს,რასაც გვარიშვილობა ვერ დაიკვეხნის.
ამონარიდი გურამ დოჩანაშვილის გენიალური მოთხრობიდან – „კაცი, რომელსაც ლიტერატურა ძლიერ უყვარდა”
„ჩვენ ძლიერ გვიყვარს ლიტერატურა, და თქვენგან… განსხვავებით… სიკვდილისაც ნაკლებად გვეშინია, რადგან მრავალჯერ მოვმკვდარვართ და ყველაფერი,
თამაზ ჭილაძის რომანიდან – “ჩამავალი მზის სხივი”
“ყველაზე დიდი უბედურება ალბათ ისაა,ვიღაცას რომ მიადგები,ან შემთხვევით წააწყდები,ის ვიღაცა ადამიანი გგონია,ფიქრობ,ადამიანურად მომექცევაო,თუნდაც იმას მაინც გკითხავს,რა გიჭირსო,მაგრამ აღმოჩნდება,რომ ის ვიღაცა ადამიანი არ არის,აღარ არის,დაავიწყდა,როდისმე ადამიანი თუ იყო და ამიტომ გირჩევნია ისევ ძაღლებმა დაგგლიჯონ,ვიდრე იმ კაცს შენი გასაჭირი შესჩივლო.უნდა ეცადო,შენი გაჭირვება ბოლომდე დამალო,როგორმე გაუძლო და არ თქვა,არ გაამხილო,მაგრამ თუ იტყვი,დარწმუნებულიც უნდა იყო,რომ გაგიგებენ…”
თამაზ ჭილაძის დიდებული რომანიდან – “ბრეიგელის მთვარე”
“სადღაა საზოგადოება.პირველი,რაც ჩვენ თვალწინ გაქრა თუ მოკვდა,საზოგადოება,საზოგადოებრივი აზრი იყო.ახლა მისი უსახო ნაფლეთები,ნარჩენები დაფარფატებენ ქუჩებსა თუ პარკებში.ასეირნებენ ათასნაირი ხერხით,ცდით,მეთოდით გადაჯიშებულ ცხოველებს,რომლებსაც რახანია დაავიწყდათ,თუ დაავიწყეს,დარაჯები და მონადირეები რომ იყვნენ და ურჩევნიათ ასე ყელზე ჯაჭვებშებმულებმა გაატარონ ცხოვრება,ანუ პატრონებს უფრო დაემსგავსონ,ვიდრე წინაპრებს”.
ამონარიდები ტომას მაინ რიდის რომანიდან – „ოკეანეში დაკარგულები”
„ჯობს ისევ ზვიგენების კერძი გავხდე, ვიდრე ადამიანმა შემჭამოს”.
ჰაუარდ ფილიპს ლავკრაფტის ნოველიდან – „სიზმრის კედელს მიღმა”
„ხშირად ვფიქრობ, ადამიანთა მოდგმის უდიდესი ნაწილი რატომ მსჯელობს დაუღალავად სიზმრების კოლოსარულ მნიშვნელობაზე და იმ იდუმალ სამყაროზე, რომელსაც ის მიეკუთვნება.
ამონარიდები ლიტერატურული ნაწარმოებებიდან…
„საინტერესო დროში ვცხოვრობთ, უყვართ კოხტაპრუწად შეფუთვა თაიგულების… თუმცა, რატომ მარტო ყვავილების, ახლა ყველაფერს „ფუთავენ”, გრძნობებს, ნივთებს, ადამიანებს, ნაგავს… მთავარია, ლამაზად იყოს შეხვეული, თორემ შიგნით რა მნიშვნელობა აქვს, რა არის…” - ვანო ჩხიკვაძე (ბუტკა)