როცა სხეულში, ისე ბორგავ – ვეღარ ეტევი,

და ეს სამყაროც შეიშალა – ასე გგონია.

აწვიმს თებერვალს,

და შვებაა ალბათ სისველე,

სად გასხლტი, ჩემო ახალგაზრდობავ, -

დაუდგრომლობავ,

ნუ გაიკვირვებ, ცოტაც მყოფნის – სული მოვითქვა,

გჩუქნი ყვავილებს, გულს ვტოვებ და…

ისე მიყურებ,

თითქოს გინდა – ზეცაც ჩამოწვეს,

არ დაიჯერო,

უჩემობით – ისევ ატირდე,

ირგვლივ მოფანტე სიკეთე და გზა გააგრძელე,

არავინ იცის რას გიმზადებს ხვალე განგება…

ჩემს უშენობას

დრო წაიღებს – ურცხვთა ნაბერწი,

ნუ გეშინია,

გადაივლის ცივი ქარებიც,