თექვსმეტ წლამდე უუფლებო ქალ-ვაჟებო,

თქვენ უფლებებს

ერთი, ორი, სამი, ოთხი, -

მანჭვა-გრეხით, ხოხვით, ფორთხვით!

იყო განთქმული პურადად,

ცხოვრობდა ჩინებულადა,

ვინ შეადარა დუმილი სიკვდილს,

ვინ სთქვა პირველად „სიჩუმე მკვდრული”, –

ვისხედით და ვიხსენებდით გარდაცვლილებს,

შინმოუსვლელ მამებსა და ძმებს.

შენს უთქმელ სიტყვას მათრახად გირტყამს

დრო და, ცხადია, გიშლიან ნერვებს,

არც რა რეკლამა, არც რა აფიშა,

არც ვინ, როკვით რომ იღებს ბარიერს, -

მეც ისე, როგორც ყველა ქართველი,

ლექსს ვწერ, სჯა-ბაასს ვბედავ,

ყრმობის გალიაში ჩიტივით ჩაკეტილი

ყრმობას ვეთხოვები თითქოსდა თავიდან, –

ვგონებ,ცოდვის ზღვაში ვიძირებით,

გულის გახეთქვამდე ვყვირი მე, –