“სიბრძნის წუთი”
ერთხელ ცხენზე ამხედრებული ისფაჰანის ამირა მხლებლებითურთ ქალაქის ქუჩებში სეირნობდა,რა დროსაც ჯორზე მჯდომი ნაცნობი ვაჭარი შემოხვდა.ვაჭარს თავისი მცირეწლოვანი ვაჟი ჯორზე წინ შემოესვა.მისალმების შემდეგ ამირამ ვაჭარს უთხრა:
ფილიპ დორმერ სტენჰოპ ჩესტერფილდი – “რჩევები ვაჟიშვილს”
“გახსოვდეს,რომ ქება-დიდება,თუკი ის დაუმსახურებელია,მკაცრ დაცინვად,შეურაცხყოფადაც კი იქცევა ხოლმე და მთელი სიცხადით ამჟღავნებს ადამიანთა მანკსა და უგუნურებას.ეს ერთგვარი რიტორიკული ხერხია,რომელსაც ირონია ჰქვია და
“ადამიანის უკეთილშობილესი საქმე ადამიანია!”ალექსანდრე ყაზბეგი – “ეპიზოდი”
დიდებული ქართული ნაწარმოებების – “ხევისბერი გოჩას”,”მამის მკვლელის” და “ელგუჯას” ავტორს,დიდ ქართველ მწერალს – ალექსანდრე ყაზბეგს,როგორც მისი თანამედროვეები ირწმუნებიან შნოიანი ლაპარაკი არ სცოდნია და გარდა ამისა,სიტყვის წარმოთქმაც სრულიად არ ეხერხებოდა.
დავით კლდიაშვილი – “ეპიზოდი”
როდესაც დიდმა ქართველმა მწერალმა და მამულიშვილმა – დავით კლდიაშვილმა,”სამანიშვილის დედინაცვალი”-ს ბეჭდვა დაასრულა ჟურნალში,ბათუმის ბულვარში შეხვდა მის მეგობარსა და ქართული ფოლკლორისტიკის ერთ-ერთ სულისჩამდგმელს,ლიტერატორსა და პუბლიცისტს – პეტრე უმიკაშვილს,
ამირყოლი ამინის იგავ-არაკი – “დაილოცა,ღმერთო,შენი სახელი”
ერთი კაცი უშველებელი კაკლის ქვეშ წამოწოლილიყო და ფიქრობდა ნეტავ ამ ღმერთს ჭკუა არა ჰქონდა,რომ უზარმაზარ ხეს ერთი ციცქნა ნაყოფი გამოაბა და მიწაზე გართხმულ ბალახს კი ამ სისხო ნესვიო.
ვახტანგ გორგანელი – “ამ დალოცვილ მიწა-წყალზე”
- წამო ჩემთან,რომ ეგ ეშხი
კიდევ უფრო გადიადდეს.
ჟოზეფ ერნესტ რენანი წერდა…
“კაცობრიობა,როგორც ერთეული,კრებულია სულმდაბალ,ეგოიზმითა და ქვენა გრძნობებით აღსავსე არსებათა,რომელნიც ცხოველებისაგან მხოლოდ იმით განირჩევიან,რომ მათი ეგოიზმი უფრო მოფიქრებულია.მაგრამ კაცობრიობის საერთო უგვანობაში აღმართულია რამდენიმე დიდებული სვეტი,რომელიც ადამიანის უკეთეს დანიშნულებას გვიჩვენებს.ყველაზე უმაღლესი ამ სვეტთაგანი იესოა.
თენგიზ ბუაჩიძის რომანიდან – “გზა ბავშვობისაკენ”
“არაფერი არ არის ისე სათუთად გასახსენებელი, როგორც ბავშვობაში აღმოცენებული მეგობრობა”.