„არ იციან უგუნურებმა, წუთისოფელი სიცოცხლისა და სიკვდილის ჭიდილია… სადაც სიკვდილი არ შეაბოტებს, იქ რომ არც სიცოცხლეა. აბა, სიკვდილმა ვის უნდა მოუქნიოს თავისი ცელი?

“შვილნო,გაწყენთ თავს და მოგახსენებთ: ჩემის ცოდვით ისეთი ხომ არავინ გამოხვედით,რომ მეცნიერება მიგეღოთ,მაგრამ ეს ხომ ბუნების წესია: იცოდეთ: სიტყვიერნი დავიბადენით და სიტყვიერს გონებაც უნდა ჰქონდეს და გონებიანს ხომ ეს შვენის,თავის სარჩო და სასიცოცხლო მოიგონოს და ეცადოს,

“ცხოვრებაში ხვდებით ადამიანებს,რომლებიც თქვენს არსებობას ცვლიან,თანაც ისე,რომ ამას ვერ ხვდებიან.შემდეგ კი მშვიდად,აუღელვებლად გღალატობენ და საკუთარი თვალით ხედავთ,როგორ შეეკვრებიან თქვენს დაუძინებელ მტრებს – თქვენ კი უყურებთ,როგორ გშორდებიან და მიდიან,

ფენომენალური მეხსიერებისა და სმენის მქონე XIX-XX საუკუნეების ერთ-ერთი ყველაზე სახელგანთქმული იტალიელი მუსიკოსი და დირიჟორი – არტურო ტოსკანინი (1867-1957 წლები) ამბობდა:

„არავის უცხოვრია ისე,როგორც უნდოდა”.

„მე ბედნიერება მაშინ დავასამარე, როცა იმის ძებნა სამშობლოს გარეთ დავიწყე”.