„ჩვენ ვერ ვხედავთ მოქალაქეთა შორის ვერც თანხმობას და ვერც ერთსულოვნებას,ანდა,თუ ვხედავთ,მხოლოდ მათ შორის,რომლებიც ერთიანდებიან სახელმწიფოსა თუ კერძო პირთა მიმართ რაიმე ბოროტმოქმედების ჩასადენად.აღარც სარწმუნოება არსებობს და აღარც ღვთის შიში.

„მშობლის საფლავის მომშლელი,თავადაც ვერ ეღირსება დამარხვას,იმიტომ რომ,მშობლის საფლავი თავისებური,შეიძლება,უცნაური განძთსაცავიცაა შთამომავლისთვის,რამდენადაც განძი,ამ შემთხვევაში,სხვა არაფერია,თუ არა მიწიერი სიმშვიდე და მარადიული სასუფეველი”.

„ჭეშმარიტება,სადღაც  ისე მაღლა სადგურობს,რომ თვითონ ღმერთებსაც ოლიმპოსის მწვერვალიდან ვერ დაუნახავთ იგი”.

რა სიზმარი,რა გზა ან რა ფანტომი,

ცხადად,თითქმის ყველაფერი ცხადად, –

რომის სისასტიკით სახელგანთქმული იმპერატორისა და ქრისტიანთა დაუძინებელი მტრის – ნერონის ერთ-ერთმა უახლოესმა მეგობარმა და თანამეინახემ, „სინატიფის მსაჯულად” წოდებულმა დიდმა ძველ რომაელმა პოეტმა და „სატირიკონის” ავტორმა – პეტრონიუს არბიტერმა (14-66 წლები),